“พระเสด็จดับขันธ์”
แผ่นดินแผ่นฟ้ามืด ดับตะวัน
ปางพระเสด็จดับขันธ์ นิราศแล้ว
สามโลกวิโยค กัน- แสงโศก
โอ้ พระทูนกระหม่อมแก้ว ยะเยียบน้ำตาหนาว
หนาวเหน็บตระหนกพระธรณี
ปฐพีสะทกหาว
โอ้ว่าประชาอุระระร้าว
พระเสด็จ ณ แดนใด
น้ำตาดอกไม้ร่วง
พิลาปร่ำระงมไพร
ปานใจ จะขาดใจ...
จะขาดแล้ว อยู่รอนรอน...
ปานใจ จะขาดใจ...
จะขาดแล้ว อยู่รอนรอน...
โอ้ว่า พระทูนกระหม่อมแก้ว
นิราศแล้วจากแท่นบรรจถรณ์
ร่มฟ้าประชาชาติ..ราษฎร
มหิธรธำรง พระทศธรรม
พลังแห่งแผ่นดิน..เสด็จแล้ว
พญาโศกโศกแว่ววิเวกย่ำ
ฟ้าจะมืด ดินจะหม่น ก่นระกำ
ยะเยียบย้ำ ร่ำร้าว...หนาวน้ำตา
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ...ประพันธ์
