ไปแต่ยังอยู่ อำลาแต่ไม่จากกัน ... วินทร์ เลียววาริณ

         ใกล้ถึงวันอำลาสุดท้ายแล้ว ใจมันซึมๆ ช่วงนี้ไม่อยากเสพข่าวอะไรเลย เพราะใจสะท้อนสะเทือนง่ายกว่าปกติ เชื่อว่านี่ไม่ใช่อาการที่เกิดแก่ผมคนเดียวแน่นอน ฝึกฝนการปล่อยวางมานานปี ก็ยังทำใจได้ยาก ปิยมิตรคนหนึ่งบอกว่า ให้มองว่าพระองค์ไม่ได้ทรงจากไปไหน ยังอยู่ที่นี่กับเราทุกวันและตลอดไป ถ้าคิดอย่างนี้ได้ ใจจะรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง น่าจะจริง

        ลองคิดดู ชาวพุทธไม่เคยคิดถึงงานพระศพของพระพุทธเจ้า ชาวคริสต์และศาสนาอื่นๆ ก็ไม่ได้คิดถึงงานพระศพของศาสดาที่ตนเคารพ เราคิดถึงแต่คุณงามความดีของพวกท่าน และเรายังปฏิบัติตนเสมือนหนึ่งพวกท่านยังอยู่ ตามคำสอนของพวกท่าน เพราะพวกท่านไม่ได้ตาย จากไปแค่กายภาพ แต่ตัวตน จิตวิญญาณ และคำสอนยังอยู่กับเราครบถ้วน

        สำหรับราชาผู้เป็นที่รักเคารพของชาวไทยก็เช่นกัน ผมไม่อยากเปรียบพระองค์เป็นพระศาสดา แต่ความรู้สึกคล้ายกัน

ไปแต่ยังอยู่ อำลาแต่ไม่จากกัน

หลายวันนี้นึกถึงกวีบทนี้ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส

นรชาติวางวาย
มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี
ประดับไว้ในโลกา

จริงเหลือเกิน
เมื่อบังเกิดคุณความดีที่ยิ่งใหญ่ไพศาล มันประดับไว้ในโลกาจริงๆ
.………………..
วินทร์ เลียววาริณ
ราษฎรในรัชกาลที่ 9